YAŞAYAN ÖLÜLER VAR MIDIR ACABA? / Köşe Yazısı - Zehra Akgül

 Yiyip içen, yatıp kalkan, gezen tozan, hayatı doyasıya yaşayan ama ölü bir insan, nasıl olur peki bu? Ruhu ölen bir bedenin ölü bir bedenden farkı yoktur. Çünkü bedene ehemmiyetini veren ruhtur. Ruhu olmayan bir beden yaşayan ölü gibidir. Etrafında olup bitenleri anlamayan, bir gaye için uğraş vermeyen …Biz müminler yaratılış amacımızı ve gayemizi, dünyaya gönderiliş sebebimizi biliyoruz.

Aslına bakarsanız her şeyi biliyoruz ibadet etmemiz gerektiğini, Rabbimize iyi bir kul olmamız gerektiğini, anne babamıza iyi bir evlat, hocalarımıza iyi bir talebe küçüklerimize merhametli büyüklerimize saygılı olmamız gerektiğini vs .  Ama bildiklerimiz nedense ceviz kadar büyüklüğündeki beynimizin içinde tıkalı kalmış, bir şeyin bize faydalı olacağını bilmemiz bize fayda vermez. Mesela portakalın C vitamininin büyük bir bölümünü karşıladığını biliyoruz. Ama ben o portakalı yemediğim sürece bana ve bedenime hiçbir faydası olmaz. İşte bizim davamızda sadece bilmek, öğrenmek yetmez. Kuranı okuyorum, ezberliyorum, anlıyorum; şu kadar hadis biliyorum bu kadar siyer kitabı okudum; tesettürün nasıl olması gerektiğini biliyorum, haremlik selamlığa dikkat etmem gerektiğini biliyorum veya daha fazlası…

Kuran’ın tabiri ile ’Kitap yüklü merkepler’den olmayalım. Biraz hareket lazım. Taşın yerinden oynaması lazım. Aksi takdirde yerinden oynamayan o taşların felaket gibi üzerimize yağması yakındır. Rabbimiz Kur'an-ı Kerim’in birçok ayeti kerimesinde ‘Düşünmez misiniz, akletmez misiniz?’ buyurmuyor mu?

Öyleyse bu ruhların ölü gibi olmasının sebebi nedir? Uyanmamızın vakti gelmedi mi? Harekete geçmek için daha neyi bekliyoruz? Dünyada daha kaç Müslüman’ın zulüm görmesini izleyeceğiz.

Şu an Gazze’nin Filistin’in durumunu herkes biliyor. Artık konuşma zamanı değil. Susacağız ve harekete geçeceğiz. Sloganlar bağırmalar çağırmalar sadece vicdan soğutmalarından ibaret. Resulallah ‘Ey müminler kardeş olunuz’ buyurmuştur. Öyleyse şu anda gereksiz şeylerin ihtilaflarını yapma zamanı değil. Gereksiz sorularla gençlerin kafalarını bulandırma zamanı değil. Gün kardeş olma günü. Aksi takdirde biz ne Kudüs’ü fethedebiliriz ne de bu davayı yayabiliriz.

Bir söz duymuştum ve çok hoşuma gitmişti.’Müslümanlar’ın birlik ve beraberlik içinde oldukları ve selametli oldukları zaman Kudüs de öyle idi ama ne zaman ki Müslümanlar denizin üstündeki çer çöp gibi olup dağılınca, Kudüs de düştü elimizden.’ O zaman evvela fert olarak bu davayı sahiplenip ailemize, arkadaşlarımıza, bulunduğumuz topluma yayacağız. Bu ölü ruhları diriltmek için tek çaremiz olan Kuran’a sarılacağız zira ‘Kalpler ancak Allah’ı anmakla huzur bulur’ mealini, tefsirini anlamaya çalışacağız ve yaşayacağız . Zor değil önce bir ayeti sonra diğerini, sonra diğerini…

Allah kuluna yükleyemeyeceğinden fazlasını yüklemez zaten. Öyleyse bir yazar kalemi ile, bir müzisyen şarkısı ile, bir yönetmen filmi ile tiyatrosu ile, tüccar malı ile, asker kanı ile gerektiğinde canı ile bu dava için cihad edecek! Ve bu davayı bu şekilde diğer gelecek olan nesillere kadar sürdüreceğiz. Yoksa İsrailoğulları’nın ‘Ey Musa, sen ve Rabbin savaşın biz oturup sizleri bekliyoruz.’ dediği gibi yaparsak Kuran’ın tabiri ile ‘Lanetlenenler’ grubuna gireriz. Bizler seferden mesulüz zaferden değil. Zafer Allah’tandır. Dilediğine ihsan eder ve zaferi nasip eder. Bizler de bu yolun yolcusu olarak Rabbimizden bizi de bu davanın fetihlerine vesile kılmasını niyaz ediyoruz.

‘Andolsun sizi biraz korku ve açlıkla mallardan, canlardan ve ürünlerden eksilme ile sınayacağız. Sabredenleri müjdele. (Bakara 155)